Το ερώτημα αυτό δεν αφορά τόσο το πώς αισθανόμαστε για τα κατοικίδιά μας, αλλά το πώς οι κοινωνικοί κανόνες επιβεβαιώνουν ή αμφισβητούν αυτές τις σχέσεις. Πολλοί αντιδρούν αρνητικά όταν τα κατοικίδια αντιμετωπίζονται ως μέλη της οικογένειας εξαιτίας των κοινωνικών προσδοκιών που είναι επιβεβλημένες. Ενώ οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων μπορεί να επιλέγουν να αγαπούν τα ζώα τους σαν να ήταν παιδιά τους, η κοινωνία συχνά αντιμετωπίζει αυτήν τη στάση με κριτική.
Μπορούμε να αποκτήσουμε, να αγοράσουμε ένα κατοικίδιο, όμως αποτελεί για εμάς πολύ περισσότερα από ένα υλικό αγαθό:
Αυτοί οι σύντροφοι μπορούν να μας αλλάξουν, να μας πληγώσουν, ακόμη και να μας αναγκάσουν να βάλουμε τις ανάγκες του άλλου πάνω από τις δικές μας. Και κανένας κανόνας δεν οριοθετεί τι μετράει σε αυτές τις σχέσεις ως αναγκαία πράξη αγάπης και τι ως επιπόλαιη απόλαυση.
Οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά συχνά δέχονται το μεγαλύτερο βάρος αυτού του είδους κριτικής.
Το ερώτημα δεν είναι πώς αισθάνονται οι άνθρωποι για τα κατοικίδιά τους ή πώς θα έπρεπε να αισθάνονται. Ψυχολογικά, επιστημονικά, η απάντηση είναι αρκετά σαφής: Οι δεσμοί που σφυρηλατούν οι άνθρωποι με τα ζώα μπορεί να είναι τόσο ισχυροί όσο και αυτοί που δημιουργούμε μεταξύ μας – ακόμη και μέσα στην οικογένεια, ακόμη και με τα παιδιά μας.
Το ερώτημα είναι πόσο επικυρώνονται αυτές οι σχέσεις από τον κοινωνικό περίγυρο.
Για πολλούς, η συναισθηματική σύνδεση με τα κατοικίδια είναι τόσο ισχυρή όσο και οι σχέσεις που δημιουργούμε με άλλους ανθρώπους, και αυτό αποτυπώνεται σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αν και οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν τις διαφορές μεταξύ της φροντίδας κατοικίδιων και της φροντίδας παιδιών, η βάση της αγάπης και της φροντίδας είναι παρόμοια και σε αυτές τις σχέσεις.
Η Julie Wiest, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο West Chester, έχει δει στη ζωή της πώς πολλοί άνθρωποι «θα σε κοιτάξουν σαν να είσαι τρελός» κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε ένα ζώο σαν ανθρώπινο μέλος της οικογένειας.
Οποιοσδήποτε ξοδεύει σημαντικό μέρος της αγάπης του σε ένα ζώο μπορεί να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις. Αλλά οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά –οι οποίες είναι μεταξύ των δημογραφικών ομάδων που έχουν καταγραφεί να συνδέονται πιο έντονα με τα κατοικίδιά τους– συχνά δέχονται το μεγαλύτερο βάρος αυτού του είδους κριτικής. (Σκεφτείτε μόνο κάθε μονότονο αστείο για την «τρελή γατού», αλλά και πόση πίεση για να κάνουν παιδιά εξακολουθούν να δέχονται οι γυναίκες). Το υπονοούμενο είναι πάντα το ίδιο: Δεν ξέρετε ότι το ζώο σας δεν είναι πραγματικό παιδί;
Κάθε άτομο που επενδύει σημαντικό μέρος της αγάπης του σε ένα ζώο μπορεί να αντιμετωπίσει κριτική από το κοινωνικό περιβάλλον, αλλά ιδιαίτερα οι γυναίκες χωρίς παιδιά μπορεί να αισθάνονται την μεγαλύτερη κοινωνική πίεση. Η συμπεριφορά αυτή συχνά αντικατοπτρίζει τις κοινωνικές προσδοκίες που παραμένουν υπαρκτές, υπαινισσόμενες ότι τα κατοικίδια δεν μπορούν να είναι πραγματικά μέλη της οικογένειας.
Ουσιαστικά, ο τρόπος με τον οποίο αγαπάμε τα κατοικίδιά μας επιδρά στην κοινωνία και αντικατοπτρίζει τις αξίες και τις προσδοκίες μας για τις σχέσεις.
Αλλά σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι που περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «γονείς» των κατοικίδιων ζώων τους δεν ισχυρίζονται ότι το γατί ή το σκυλί τους είναι το ίδιο μ’ ένα παιδί. Συνήθως αναγνωρίζουν ότι η φροντίδα ενός κατοικίδιου ζώου προϋποθέτει λιγότερο κόπο και πόνο (και χρήμα) από τη φροντίδα ενός παιδιού. Ταυτόχρονα όμως, η φροντίδα ενός κατοικίδιου ζώου αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τις βασικές αρχές της αγάπης για ένα παιδί. Τα κατοικίδια ζώα, όπως και τα παιδιά, μπορούν να διδαχθούν και να γαλουχηθούν και να πειθαρχήσουν – με τρόπους που βοηθούν τους κηδεμόνες τους να αναπτυχθούν οι ίδιοι συναισθηματικά.