«Σπέτσι», το γατάκι που πνιγόταν στη θάλασσα,
Για ολους τους εθελοντές που δίνουν την ψυχή τους και τον χρόνο τους για τα αστεγακια που έχουν μόνο
ΕΜΑΣ
Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που είδα τη διάσωσή του, σκέφτομαι πως αυτό που έκανε η human του πια, ήταν σπουδαίο. Γιατί δεν έκλεισε τα μάτια της, δεν προσπέρασε, δεν συνέχισε τις διακοπές της, δεν την ένοιαξε αν θα βραχεί, αν θα κινδυνεύσει, αν της είπαν “όχι, δεν είναι ασφαλές”. Δεν κοίταξε τη δουλίτσα της, δεν τράβηξε βίντεο, φωτογραφίες, δεν περίμενε από τους άλλους να το κάνουν, να σώσουν τον γάτο. Το έκανε εκείνη. Να αγαπάς την ευθύνη που έλεγε κι ο Καζαντζάκης. Και σκέφτομαι πως είναι σπουδαίο αυτό που έκανε, γιατί το γατάκι ήταν χαμένο χωρίς αυτήν. Θα πνιγόταν, θέμα χρόνου, θα πνιγόταν. Και σκέφτομαι πως είναι σπουδαίο γενικά να δίνεις την ελπίδα στους ανέλπιδους και να τους γυρνάς απαλά πίσω στη ζωή. Και σκέφτομαι πως ακόμα πιο σπουδαίο είναι να σώζεις εκείνους που άλλους δεν τους ενδιαφέρει να τους σώσουν. Που “έλα, μωρέ, ένα γατί είναι, πώς κάνεις έτσι;”
Κοιτάω τη φωτογραφία της Σπέτσι, της έφτιαξε λογαριασμό η μάνα της.
Κοιτάω τη φωτογραφία της Σπέτσι με το πλουμιστό κολιέ που της έβαλε η μάνα της και λέω “Κοίτα, μωρέ, κολιέ η Σπέτσι. Κοίτα η Σπέτσι που ζει, όταν τόσοι την είχαν ξεγραμμένη.
Όταν τόσους δεν τους ένοιαζε η σωτηρία της”.
Οι μεταξωτοί άνθρωποι, λοιπόν. Σώζουν τους άλλους, γατιά, σκυλιά, ανθρώπους, ακόμα κι αν τους λένε “Οχι”. Ειδικά τότε είναι που πεισμώνουν.